Ο «αρχιτέκτονας» της αήττητης κούπας – ανόδου του Κοντοκαλίου στη φετινή Α’ ΕΠΣΚ, αποκαλύπτεται στην Corfusports.
Το δις «εξαμαρτείν», τελικώς, ανδρός σοφού… Λίγα, λοιπόν, χρόνια μετά την κούπα – άνοδο με την ΑΕ Φαιάκων, ο Νίκος Καρβούνης επέστρεψε στο κεφαλόσκαλο, ως «τιμονιέρης» της nonstop αρμάδας του Κοντοκαλίου. Κι επ’ αφορμή, θυμάται (στιγμές, πρόσωπα και γεγονότα…), παραδέχεται, αξιολογεί, βγάζει κρίση και ονείρατα: «Σε δύο- τρία χρόνια, Κοντόκαλι για κούπα Α1…». Αποκλειστικά, στην Corfusports…
H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα CorfuPress/ CorfuSports της Μ. Πέμπτης.
C.S.: Νίκο, τι παραπάνω είχε, τελικά, το Κοντόκαλι κι έφθασε στην κατάκτηση του τίτλου;
N.K.: «Το Πρωτάθλημα κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Το δείχνει και η διαφορά, δύο βαθμοί. Με την αξία της δεύτερης, Αναγέννησης, να δίνει μεγαλύτερη αξία στη δική μας πρωτιά. Μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους δύο, δεν υπήρχαν. Θεωρώ, απλά, καθοριστικό το δεύτερο ματς, στο Περιβόλι (σ.σ. νίκη, 2-1) και την ανωτερότητα που βγάλαμε, τακτικά. Ήμαστε πολύ διαβασμένοι και αποτελεσματικοί στα “στημένα” – έτσι μπήκαν και τα δύο γκολ και, ειδικά το δεύτερο, προήλθε από μια δουλεμένη κίνηση…»
C.S.: Το Κοντόκαλι, ως ομάδα, πώς θα το περιέγραφες;
Ν.Κ.: «Ένα βασικό μας χαρακτηριστικό –που βγήκε μέσα κι απ’ τις δυνατότητες των παικτών-, ήταν η ταχύτητα και η ενέργεια – οι υψηλοί “παλμοί”. Στοιχεία, που προσπαθήσαμε να “βάλουμε” σε όλο το μήκος – πλάτος του γηπέδου και στην αμυντική και στην επιθετική μας λειτουργία. Πρεσάρισμα, κλέψιμο, γρήγορη μετάβαση. Δε στηριχτήκαμε στην κατοχή. Αλλά στο να τον βρούμε ανοργάνωτο, να τον κουράσουμε. Και βγήκε…»
C.S.: Αήττητη, με 3+ γκολ παραγωγή ανά αγώνα, Πρωταθλήτρια… Ατέλειες είχατε;
Ν.Κ.: «Μας έλειψε η σταθερότητα στη θέση του σέντερ- φορ. Ο Μαρκάτης ταλαιπωρήθηκε από μικροτραυματισμούς, λόγω της αποχής του. Ο Σπύρου δεν ήταν σέντερ- φορ, άλλο που τα σωματικά προσόντα του, μας έκαναν να τον δουλέψουμε για εκεί, τις μέρες, όμως, που ήταν στο νησί –είχε επαγγελματικά ταξίδια στην Ολλανδία. Ενώ και ο Χονδρογιάννης, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, είχε επίσης ελλιπή προετοιμασία κι ένα τετράμηνο ταξίδι στην Αμερική. Επιπλέον, ένα “θεματάκι” υπήρξε στον άξονα, ειδικά στη θέση του αμυντικού χαφ – Χριστοφόρου και Αργυρός έσπασαν το πόδι τους, ο Λούβρος που κλήθηκε έχασε προπονήσεις λόγω δουλειάς…»
C.S.: Η άνοδος τελείωσε πολύ νωρίς. Τελικά, ήταν τόσο καλοί οι δύο πρώτοι ή κατώτεροι των προσδοκιών οι υπόλοιποι; Ήταν μεγάλη η «ψαλίδα»…
Ν.Κ.: «Εμείς είχαμε βάθος στο ρόστερ. Και όλα τα προβλήματα, όπως αυτά που προανέφερα, μέσα, βεβαίως, απ’ τη δουλειά, μπορέσαμε και τα καλύψαμε. Αυτό και η συνέπεια ως προς τη συμμετοχή στις προπονήσεις ήταν, νομίζω, η σημαντική διαφορά. Γιατί ποιοτικούς ποδοσφαιριστές είχαν στο ρόστερ τους κι άλλες ομάδες. Δες τις Νυμφές. Οι τραυματισμοί, όμως, του Μαρτίνου και του Κεφαλληνού, δυο παίκτες που χαίρεσαι να τους βλέπεις, έλειψαν…».
C.S.: Eκτός από τα ματς με Περιβόλι, υπήρξε κάποιο άλλο που να το θεωρείς «κλειδί» στην πορεία προς την κούπα;
Ν.Κ.: «Η νίκη μας, τον α’ γύρο, μέσα στις Νυμφές, αμέσως μετά την εντός ισοπαλία με το Περιβόλι. Αν είχαμε απώλεια και στο δεύτερο ντέρμπι, η διαφορά από την κορυφή, μπορεί να “άνοιγε”. Και μετά, το “διπλό” μας στους Παξούς. Δύσκολη έδρα, απέναντι σε μια ομάδα με δυνατότητες. Αυτά τα δύο…».
C.S.: Πάμε πίσω, καλοκαίρι ’15… Προέρχεστε από υποβιβασμό, υπάρχουν ανακατατάξεις και σε διοικητικό επίπεδο, γενικώς, μια «νέα αρχή». Πόσο «ρεαλιστικό» έμοιαζε τότε, αυτό που συνέβη;
Ν.Κ.: «Είμαι άνθρωπος που, εκ φύσεως, δε φοβάμαι. Μ’ αρέσει να παλεύω. Μολονότι, λοιπόν, είχαμε μικρό χρονικό διάστημα –οι εκλογές, αν θυμάμαι καλά, έγιναν Ιούλιο- να διαμορφώσουμε την ομάδα, είχα την πίστη ότι θα τα καταφέρναμε. Χρειαζόταν, βέβαια, υπομονή. Κι αυτό προσπάθησα να το περάσω και στο ΔΣ. Μέρα με τη μέρα, αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, βλέπαμε να παίρνει σάρκα και οστά. Ήδη, στην προετοιμασία, είχε δημιουργηθεί ένας κορμός, που εξασφάλιζε ότι, στα πρώτα ματς, θα είμαστε αρκετά δυνατοί. Σταδιακά, ενσωματώθηκαν και τα παιδιά απ’ τις δουλειές τους και στο τέλος των μεταγραφών, καταλάβαμε ότι είχαμε δημιουργήσει ένα σύνολο με δυνατότητες…».
C.S.: Πάντως, το καλοκαίρι, ήσαστε «συγκρατημένοι» στα λόγια σας για… κούπες και τα τοιαύτα.
Ν.Κ.: «Όντως… Αφ’ ενός, γιατί αργήσαμε κάπως να μπούμε στο παιχνίδι των μεταγραφών και τη συγκρότηση του ρόστερ κι αφ’ ετέρου, επειδή ζητούσα την επιβολή ενός κλίματος ταπεινότητας. Ό,τι και να πεις τον Αύγουστο, ο Απρίλης είναι αυτός που δίνει το αποτέλεσμα. Άρα, κλειστά τα στόματα και δουλειά…».
C.S.: Απολογισμός σε προσωπικό επίπεδο… Βρίσκεις λάθη σου, στη διάρκεια της σεζόν;
Ν.Κ.: «Υπήρξαν μια- δυο περιπτώσεις, που εκνευρίστηκα κάπως παραπάνω μέσ’ τον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί να συμβεί, αλλά το κρατάω, ώστε να καταφέρω να το εξαλείψω…».
C.S.: Στο χρεώνουν, πάντως, αυτό γενικά. Την… τσαντίλα σου στον πάγκο.
Ν.Κ.: «Είμαι άνθρωπος που δεν συμβιβάζομαι. Θέλω πάντα να κερδίζω. Είναι τέτοια η ιδιοσυγκρασία μου, δεν είμαι κακός άνθρωπος. Όλα, όμως, αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στις γραμμές του γηπέδου…».
C.S.: Πού αφιερώνεις την αήττητη κούπα;
Ν.Κ.: «Σ’ όλους, όσοι με στήριξαν. Κι απ’ το προσωπικό μου περιβάλλον κι απ’ το περιβάλλον της ομάδας, της διοίκησης. Και, φυσικά, στους παίκτες μου. Πάλεψαν όλοι, καθένας προσέφερε το μέγιστο, ό,τι είχε να δώσει και μείναμε ενωμένοι και στα καλά και στα… στραβά- γιατί είχαμε και τέτοια.»
«Το Λιστόν και οι… ημιμαθείς ξερόλες!»
C.S.: Το πιο δύσκολο πράγμα που κλήθηκες να διαχειριστείς, ποιο ήταν; Αγωνιστικά ή μη…
Ν.Κ.: «Η νοοτροπία που υπάρχει στο τοπικό ποδόσφαιρο. Υπάρχει ένα ρητό: “Η ημιμάθεια, είναι χειρότερη απ’ την αμάθεια”. Άνθρωποι, λοιπόν, που δεν γνωρίζουν, επί της ουσίας, το αντικείμενο και δεν έχουν την ειδικότητα του προπονητή, προσπαθούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους. Αυτό, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Μια ομάδα έχει προπονητή. Και οι δικές του εισηγήσεις, το δικό του μοντέλο δουλειάς, είναι το μόνο που πρέπει να ακολουθείται. Όλοι, άλλωστε, έχουμε το αποτέλεσμα, για να μας κρίνει. Όταν είσαι άρρωστος, πας στο γιατρό. Δεν πας στην… καφετέρια, να βρεις κάποιον να σου συστήσει συνταγή. Φωνές, λοιπόν, από ημιμαθείς κι επικίνδυνους, μπορούν, απλά, να διαλύσουν το οικοδόμημα…»
C.S.: Δημοσιογραφικά, οφείλω να σε ρωτήσω ποιους «φωτογραφίζεις»…
Ν.Κ.: «Δεν είναι θέμα “φωτογραφίας”. Άλλωστε, σου είπα. Δεν είναι φαινόμενο (μόνο) του Κοντοκαλίου, αλλά συνολικά του τοπικού. Βλέπει ο άλλος τηλεόραση και νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Πάντως, μιλάω εξωαγωνιστικά…».
C.S.: Αυτό, τελικώς, πώς το διαχειριστήκατε δίχως να υπάρξουν… παρενέργειες;
N.K.: «Υπήρχαν άνθρωποι στο ΔΣ, που μ’ εμπιστεύονταν απόλυτα. Κι απ’ τη στιγμή που ήταν δίπλα μου, προστάτευσαν την όλη επένδυση και τη δουλειά μας. Και το αποτέλεσμα, υπήρξε η καλύτερη απάντηση.»
C.S.: Είναι αυτή η νοοτροπία που ανέφερες το Νο1 πράγμα που σε… βγάζει απ’ τα ρούχα σου, αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι με την προπονητική;
«Ναι. Μαζί με τους ποδοσφαιριστές που δεν έχουν όρεξη να κάνουν σωστή προπόνηση. Αυτά τα δύο: ο τεμπέλης ποδοσφαιριστής και ο ξερόλας παράγοντας ή φίλαθλος».
C.S.: Εσύ, προπονητικά, θεωρείς ότι έδωσες φέτος απαντήσεις;
Ν.Κ.: «Απαντήσεις… Ακούγεται κάπως εγωιστικό. Δεν είναι επί προσωπικού το θέμα. Ούτε συγκεκριμένο. Κι άλλες φορές, στη συγκεκριμένη κατηγορία, προσπάθησα να πετύχω το μέγιστο, αλλά υπήρχαν άνθρωποι που πριόνιζαν την καρέκλα. Εγώ, απλά, προσπάθησα κάθε τι αρνητικό να το μετατρέψω σε κίνητρο, για να γίνω κι εγώ καλύτερος. Από εκεί και πέρα, η φιλοσοφία κάθε προπονητή, είναι συγκεκριμένη. Και παρέμεινα σταθερός. Τώρα, κατά τ’ άλλα, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αν κάποιος αξίζει να έχει κι άλλες ευκαιρίες στην προπονητική του διαδρομή ή να πάει… σπίτι του!»
C.S.: Σε βάθος 3-4 ετών, πάντα προπονητικά, τι θες να έχεις καταφέρει;
Ν.Κ.: «Κατ’ αρχήν, να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω στο αντικείμενο. Από εκεί και πέρα, δεν κρύβω ότι θα ήθελα ένα Πρωτάθλημα στην Α1 ή ένα Κύπελλο. Ένας τίτλος στη μεγάλη κατηγορία…».
C.S.: Το επίπεδο της προπονητικής στην Κέρκυρα, πώς το βλέπεις;
Ν.Κ.: «Στην Κέρκυρα έχουμε ένα μείον: ότι γύρω- γύρω, υπάρχει θάλασσα! Δεν ξέρουμε, ακριβώς, τι γίνεται απέναντι. Χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια, να επενδύσεις, για να μπορέσεις να εξελιχθείς. Από εκεί και πέρα –ή κατ’ επέκταση- έχουμε δημιουργήσει ένα μικρόκοσμο, γύρω απ’ το Λιστόν και μέσα σ’ αυτόν προσπαθούμε να… επιβιώσουμε!»
«Κοινή πρόθεση να συνεχίσουμε…»
Σεζόν τελείωσε, σεζόν έρχεται. Νομοτελειακό. Το Κοντόκαλι, πλέον, πάλι στα «σαλόνια» και ο Νίκος Καρβούνης στο… Κοντόκαλι;
«Υπάρχει» αποκαλύπτει, «η πρόθεση κι απ’ τις δύο πλευρές, η συνεργασία να συνεχιστεί. Κι εμένα, άλλωστε, δε μ’ αρέσει ν’ αλλάζω εύκολα στέγη. Μ’ αρέσει η σταθερότητα, γιατί, μέσα απ’ αυτήν μπορείς να βελτιώσεις πράγματα. Αν, μέσα απ’ τη συζήτηση που θα υπάρξει με το ΔΣ, επιτευχθεί οριστική συμφωνία, θα είναι κάτι καλό. Και για τους δύο, νομίζω, καθώς έχουμε ήδη δημιουργήσει μια πολύ καλή βάση και αξίζει, πάνω σ’ αυτή να συνεχίσουμε το “χτίσιμο”. Ώστε το Κοντόκαλι, στα επόμενα 2-3 χρόνια, να μπορέσει να διεκδικήσει και κάποιο τίτλο στην Α1».
Δημοσιογραφική υπόθεση εργασίας: Οk, παραμένει. Το πλάνο; Το σχέδιο; Το «μοντέλο» που θα «τρέξει» η νέα η περίοδος; Σαφής…
«Είμαστε νεοφώτιστοι. Αλλά το να πει κάποιος “πάμε για να σωθούμε”, δεν μπορείς να το… εμπιστευθείς! Για να πετύχεις κάτι, πρέπει πάντα να βάζεις τον πήχη (πιο) ψηλά. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος να μειωθεί το κίνητρο, η ενέργεια. Πρέπει, λοιπόν, να θέτεις υψηλούς στόχους. Από την άλλη όμως, οι μεγάλες κουβέντες, μπορούν εύκολα να σε αποπροσανατολίσουν. Και δε θέλει, μετά, πολύ να πέσεις απότομα από τα σύννεφα. Άρα, αυτό που πρεσβεύω εγώ: βήμα- βήμα, καθημερινή μάχη για την επίτευξη μικρών στόχων, μέρα με τη μέρα, σοβαρότητα και ταπεινότητα –το ίδιο μοντέλο που ακολουθήσαμε και φέτος. Και η σούμα, στο τέλος…»