Η κλήση του νεαρού Θεσπρωτού των «μικρών» της Κέρκυρας σε προπονήσεις της εθνικής ομάδας U17, τον καθιστά εξ ορισμού απ’ τα πρόσωπα του 2016.
*
Ανατρέχοντας στα πίσω του ’16, συναντάς στιγμές. Πρόσωπα και γεγονότα. Κάποια, με αστερίσκο σημαντικότητας άνω του μέσω όρου. Τέτοια περίπτωση είναι και του λόγου του. Ένα «προσκλητήριο» με τη σφραγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας… Το t-shirt με το εθνόσημο… Η εμπειρία του Αγ. Κοσμά, προπονήσεις Προεπιλογής… Εθνική… Προς τα τέλη της χρονιάς, ο Αλέξανδρος Τσάνης, «σφράγισε» τις πολλά υποσχόμενες εντυπώσεις της έως τώρα πορείας του στην U17 της Κέρκυρας, με τρόπο απολύτως πειστικό. Τιμητικό. Ορόσημο. «Επετειακώς», η Corfusportsδεν άφησε την ευκαιρία… Η πρώτη του συνέντευξη…
▪Εθνόσημο… Πώς έζησες όλη αυτή την ιστορία;
«Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Οι συνθήκες, το περιβάλλον… Όλα, εξαιρετικά. Πήγα στην Αθήνα με τον πατέρα μου. Την επόμενη στο ξενοδοχείο, γνώρισα τους προπονητές, τα παιδιά –όχι, δεν ήξερα κάποιο από πριν-, μας μίλησαν. Και το πρωί, προπόνηση. Σε υψηλή ένταση. Την τρίτη μέρα η προπόνηση ήταν διπλή, πρωί- απόγευμα και την τελευταία μέρα παίξαμε δίτερμα. Είχε πολύ κόσμο και νομίζω ότι τα πήγα καλά – είχα και δοκάρι. Τα έδωσα όλα…»
▪Οι προπονητές; Είπαν κάτι ιδιαίτερο;
«Μας είπαν ότι ετοιμάζουν μια καλή ομάδα για του χρόνου. Και η οποία θα συγκροτηθεί μέσα από προπονήσεις και φιλικά. Περιμένω τη συνέχεια…»
▪Σε σχέση με τη δουλειά που κάνετε εδώ, είδες διαφορές στο επίπεδο των προπονήσεων;
«Κάνουμε πολύ καλή προπόνηση στην U17. Και γι’ αυτό ακριβώς υπήρχαν όλες οι βάσεις για να μπορέσω ν’ αντεπεξέλθω στην Αθήνα. Απλά εκεί, νιώθαμε κάπως παραπάνω τον συναγωνισμό. Να δείξουμε παραπάνω, να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε παιδιά επιλεγμένα..»
▪Εσύ, αλήθεια, πώς ακριβώς έμαθες για την κλήση σου;
«Ο κ. Καρπατσέλης με ενημέρωσε. Με συμβούλευσε να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, να είμαι συγκεντρωμένος 100% και να μην έχω άγχος…»
▪Όταν έγινε γνωστό, τα υπόλοιπα παιδιά τι σου είπαν; Δεν μπορεί να μην «έπαιξε» καμιά καλή ατάκα…
«Ενθουσιασμένοι ήταν. Με συνεχάρησαν, με συμβούλευσαν, με προέτρεψαν να πάω και να δείξω τι μπορώ να κάνω, μου ευχήθηκαν… Τώρα, για ατάκα… (γελάει). Όχι, όχι…»
▪Ένιωσες κάποιο επιπλέον βάρος; Ότι, π.χ., εκπροσωπούσες μια ομάδα, ότι έπρεπε να βγάλεις ασπροπρόσωπη τη συνολική δουλειά που γίνεται στην U17;
«Λίγο άγχος ένιωσα, γενικά, την πρώτη μέρα. Μετά, όχι. Περισσότερο, το γεγονός ότι εκπροσωπούσα την ομάδα, τον προπονητή μου, τον γυμναστή μου, μου έβγαλε ενθουσιασμό…»
▪Ήρθες εδώ το καλοκαίρι, από έναν άλλο νομό, μαζί με τον αδελφό σου, τον Νικήτα (της U20). Πόσο δύσκολη ήταν μια τέτοια απόφαση – για όλη την οικογένεια;
«Ειδικά στις αρχές, είχε τις δυσκολίες του. Φεύγαμε, πρώτη φορά, σ’ αυτή την ηλικία, από το σπίτι, για έναν άλλο τόπο, ώστε να διεκδικήσουμε το όνειρό μας. Πήραμε, όμως, ένα ρίσκο, να έρθουμε να δουλέψουμε σκληρά σε ένα άλλο επίπεδο, αποφασισμένοι για να πετύχουμε. Και γι’ αυτό συνεχίζουμε να παλεύουμε. Υπάρχει, βέβαια, το καλό ότι η Ηγουμενίτσα δεν είναι μακριά. Πέρα, όμως, απ’ το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, όλη αυτή η εμπειρία, θεωρώ ότι μας έχει ωριμάσει και ως ανθρώπους. Παίρνεις περισσότερες ευθύνες πάνω σου, την καθημερινότητά σου…»
▪Υπήρξε, τότε, κουβέντα και για κάποια άλλη ομάδα;
«Όχι, μόνο για εδώ…»
▪Μισό χρόνο μετά, αισθάνεσαι δικαιωμένος για την απόφασή σου να έρθεις Κέρκυρα;
«Θεωρώ πως ναι…»
▪Γενικά, την καριέρα σου, μετά από κάποια χρόνια, πώς την έχεις στο μυαλό σου;
«Πάντα το όνειρό μου ήταν να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ήθελα να ξεκινήσω βήμα- βήμα. Από μια πιο μικρή ομάδα. Και ν’ ανέβω σκαλοπάτι- σκαλοπάτι. Χωρίς βιασύνες, θέτοντας στέρεες βάσεις. Τώρα, μέχρι πού θα ήθελα να φθάσω… Για να είμαι ειλικρινής, το όνειρό μου είναι μια μέρα να παίξω στην ΑΕΚ! Είμαστε ΑΕΚτσήδες… οικογενειακά!»
▪Στην οικογένειά σου, έχετε… ποδοσφαιρική προϊστορία;
«Ο πατέρας μου έπαιζε επαγγελματικά στον Πανιώνιο! Σταμάτησε μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό. Έπαιξε και στο Βέλγιο…»
▪Πες μου λίγο την έως τώρα ποδοσφαιρική σου διαδρομή…
«Ξεκίνησα στον Θεσπρωτό. Στις Ακαδημίες, με προπονητή τον Νίκο Σταύρου. Μετά, πήγα στις Ακαδημίες της Νέας Σελεύκειας κι από εκεί, στην α’ ομάδα, όπου κι έπαιξα ένα χρόνο. Πέρσι. Το καλοκαίρι έκανα κάποιες ατομικές προπονήσεις με τον κ. Παπαδιώτη (σ.σ. ο προπονητής του Αχιλλέα Νυμφών) και τον Ιούλιο, Κέρκυρα. Συν τις Μικτές Θεσπρωτίας, μαζί με την Περιφερειακή…»
▪Σύγκριση ανάμεσα στο ποδόσφαιρο της Θεσπρωτίας και της Κέρκυρας;
«Σίγουρα, το επίπεδο στην Ηγουμενίτσα δεν είναι πολύ υψηλό. Σου δίδονται, όμως, ευκαιρίες. Και δύναμη. Εδώ, υπάρχουν καλύτερες υποδομές. Και πολλά παιδιά που προσπαθούν να διακριθούν, άρα ένα υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού…»
ΑΛΕΞΗΣ & ΝΙΚΗΤΑΣ
«Αποφασισμένος!»
Ο Αλέξης… Και ο Νικήτας… Ο άλλος «Τσάνης» της φετινής φαμίλιας των κυανέρυθρων «μικρών». Ήρθαν μαζί, απ’ τη Σελεύκεια, μένουν μαζί, διεκδικούν μαζί. Είναι ο πιο μεγάλος απ’ τ’ αδέλφια. Στέλεχος, αυτός, της U20. Τ’ ομολογούν: «Καλός παίκτης…». Επίσης… Δουλεύει και περιμένει τη σειρά του. Για περισσότερο χρόνο, παιχνίδια, ευκαιρίες…
«Επειδή είναι κι 99άρης, ίσως δεν παίζει τόσο, λόγω σωματικών προσόντων» λέει ο Αλέξης. «Το δουλεύει, όμως, πολύ αυτό. Είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει. Να δείξει μέσα απ’ τις προπονήσεις πράγματα στον προπονητή. Δουλεύει πολύ σκληρά και περιμένει. Και θεωρώ ότι θα τα καταφέρει. Είναι πολύ καλός παίκτης, έχει τις προδιαγραφές…».
▪Κι αυτός στην ΑΕΚ θέλει να παίξει;
«(γελάει). Ναι… Αλλά, εντάξει… Και σε κάποια άλλη ομάδα να πάμε…»
«Ευχαριστώ…»
«Κατ’ αρχήν, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον προπονητή μου, τον Βαγγέλη Καρπατσέλη. Με στήριξε απ’ την αρχή, με βοήθησε πολύ. Όπως και ο γυμναστής μας, ο κ. Άγγελος Χαρίσης. Ο κ. Σπύρος Χυτήρης… Σίγουρα, πρέπει να αναφέρω τους συμπαίκτες μου. Είναι πολύ καλά παιδιά, είμαστε πραγματική “oμάδα”, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” θέλω να πω στους γονείς μου, για τις θυσίες που έχουν κάνει για μας. Στον πατέρα μου. Ο πρώτος άνθρωπος που έδειξε ότι πιστεύει σ’ εμένα – και στον Νικήτα. Τον προπονητή, πέρσι, της Περιφερειακής Μικτής, τον κ. Κώστα Μάμαλο, που με επέλεξε και μου έδωσε την ευκαιρία να με δουν και πιο έξω. Και, υπό αυτή την έννοια, να έρθω στην ΠΑΕ. Όπως και τον τ. προπονητή μου στις ακαδημίες της Νέας Σελεύκειας και στη Μικτή, κ. Μιχάλη Γκίκα, αλλά και τον προπονητή στην α’ ομάδα της Νέας Σελεύκειας, τον κ. Σοφοκλή Ιωακειμίδη. Που μου εμπιστεύτηκε μια θέση, ευκαιρίες στην α’ ομάδα. Και με βοήθησε να “ψηθώ”…»