Ο Γιώργος Καρελιάς γράφει για τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα, το χέρι του Θεού, αλλά και τις ”αμαρτίες” του, που τον εξουθένωσαν σωματικά και τον οδήγησαν στον πρόωρο θάνατο.
Πελέ, Κρόιφ, Μαραντόνα. Η μοίρα ήθελε να έχουν πεθάνει οι δύο νεότεροι (ο «ιπτάμενος Ολλανδός» το 2016 στα 69 του και ο Ντιέγκο χτες μόλις στα 60 του) και να ζει ο μυθικός Βραζιλιάνος στα 80 του.
Ο μύθος του Πελέ οικοδομήθηκε σε εποχές που η Ελλάδα δεν είχε τηλεόραση, άντε να είχε ασπρόμαυρη στα τελευταία του. Τα μαγικά του τα είδαμε εκ των υστέρων, όχι «ζωντανά».
Τον Κρόιφ, τον άνθρωπο που λες και πετούσε πάνω από το χορτάρι, τον απολαύσαμε- ασπρόμαυρο, αλλά «ζωντανά»- το 1971 στο Γουέμπλεϊ και το 1974 στο Παγκόσμιο του Μονάχου. Είναι ο άνθρωπος, μαζί με εκείνη την παρέα της δεκαετίας του ’70, που άλλαξε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Είναι ο πρόδρομος της Μπαρτσελόνα που βλέπουμε την τελευταία δεκαετία.
Και ο Μαραντόνα; Τι είναι ο Ντιέγκο,που τη δεκαετία ’80 μάγεψε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη; Δεν έχουν νόημα οι συγκρίσεις. Ο Μαραντόνα, που από τις αλάνες του Μπουένος Αϊρες βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, είναι κάτι ξεχωριστό.
Είναι ο άνθρωπος που λατρεύεται ακόμα σε μια πόλη εκτός Αργεντινής, τη Νάπολη, που την πήρε από το χέρι και την έβγαλε από την ποδοσφαιρική αφάνεια. Είναι ο παίκτης που το 1986 έβαλε το ωραιότερο γκολ όλων των εποχών. Αλλά και το πιο αμφιλεγόμενο, με το χέρι, «το χέρι του θεού», όπως καθιερώθηκε. Μια «παρανομία» που του συγχώρεσαν οι λάτρεις της«στρογγυλής θεάς», αφού την διέπραξε ένας γητευτής της, ένας «θεός».
Η αντιφατική-και προβληματική τα τελευταία χρόνια- προσωπικότητά του δεν κατάφερε να γκρεμίσει το μύθο του. Άλλωστε, αυτός οικοδομήθηκε και μέσα από τις αντιφάσεις. Ο Μαραντόνα δεν ήταν υπόδειγμα αθλητή και προπονητή. Η σχέση του με την ιταλική μαφία, οι βουτιές του στον κόσμο της ηρωίνης και η αποθεραπεία του (που ποτέ δεν ήρθε ολοκληρωτικά) στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο συνέθεταν το «είναι» του. Η ποδοσφαιρική ευφυία του συνυπήρχε με τις «αμαρτίες»του, αυτές που τον εξουθένωσαν σωματικά και τον οδήγησαν στον πρόωρο θάνατο.
Αλλά μήπως κάπως έτσι δεν είναι οι (επίγειοι) θεοί; Ο Μαραντόνα, πάντως, έτσι ήταν. Απίθανα δημιουργικός μέσα στο γήπεδο, αυτοκαταστροφικός στην έξω ζωή του. Αυτός ήταν, το ήξερε και δεν μπορούσε να το αλλάξει.
Η ποδοσφαιρική ιστορία θα γράψει «Πελέ, ο μύθος», «Κρόιφ, ο αέρινος», αλλά μόνο ο Ντιεγκίτο από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος «Αϊρες διεκδικεί το προσωνύμιο «θεός». Αυτόν φώναξε χτες κοντά του ο ουράνιος ποδοσφαιρικός θεός. Φαίνεται ότι του έλειπε το χέρι του. Αυτό που είχε δανείσει στον Ντιέγκο, στην επίγεια ζωή του…
*To άρθρο δημοσιεύτηκε στο news247.gr