Ο προπονητής της μεγάλης επιστροφής των Νυμφών στην Α1, κάνει flashback στα δύσβατα μονοπάτια των τελευταίων δύο ετών, αναλύει τα «συν και πλην» του Αχιλλέα και αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις.
Επανέφερε, σε βάση σταθερή, μια λέξη: «Εμπειρία…». Η έλλειψή της, το μεγάλο «στοίχημα». Μαζί (επανέφερε) και μια διακριτική «αποθέωση»: για το φουλ ταλέντο που διαθέτει η ομάδα. Όταν αυτά τα δύο (απειρία- ταλέντο), βρήκανε ισορροπία, απλά υπέγραψε: την έξοχη εκπλήρωση του μονάκριβου στόχου του Αχιλλέα, ν’ αφήσει πίσω τα (αταίριαστά του) ταπεινά της Α’ ΕΠΣΚ, επιστρέφοντας εκεί όπου του πρέπει. Στα «σαλόνια»… Ο Γιάννης Χειρδάρης, ο άνθρωπος, υπό την μπαγκέτα του οποίου, οι Νυμφές «κλείδωσαν» πρόσφατα το ασανσέρ προς άνω, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στην Corfusports για τα δύσκολη καλντερίμια της τελευταίας διετίας. Αλλά με όμορφη τη θέα εκεί, κατά την έξοδο…
ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ
● «Έκπληξη θα ήταν αν… ανεβαίναμε πέρσι! Όχι που δεν ανεβήκαμε!»
● «Ψυχολογικά πιεστήκαμε πολύ, γιατί φέτος η άνοδος ήταν μονόδρομος!»
● «Η εμπειρία ήταν η βασική μας διαφορά από Κοντόκαλι και Περιβόλι…»
● «Μ’ ενοχλεί το να διατηρείς μια κατάσταση ή ομάδα, απλά για να υπάρχει…».
■ Επιστροφή στα «σαλόνια», δύο χρόνια μετά. Πόσο δύσκολη ήταν, εντέλει, αυτή η διετία;
«Πολύ. Κατ’ αρχήν, γιατί ο υποβιβασμός του ’14 στοίχισε πάρα πολύ. Στο χωριό, στην τοπική κοινωνία… Κι επιπλέον, γιατί, επί της ουσίας, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια απ’ την αρχή. Μιας και πολλά παιδιά που ενσωματώθηκαν, έπρεπε, πραγματικά, να αρχίσουν από… το μηδέν. Είτε επειδή ήταν πολύ νεαρά, είτε γιατί, για διάφορους λόγους, είχαν σταματήσει. Έπρεπε, λοιπόν, να πάμε βήμα- βήμα. Κι αυτό χρειάστηκε χρόνο…».
■ Να υποθέσω ότι ήταν απ’ τους λόγους, που, τελικά, δεν «βγήκε» η άνοδος από πέρσι;
«Να σου πω την αλήθεια, το ότι καταφέραμε το ‘15 να φθάσουμε ως την τρίτη θέση –στην ισοβαθμία με την Ομόνοια- για μένα ήταν έκπληξη! Γιατί, αυτά τα παιδιά, έδωσαν πολύ παραπάνω απ’ όσο μπορούσαν τη δεδομένη χρονική στιγμή…».
■ Κι όμως, οι «απ’ έξω», σας είχαν για Νο1 φαβορί… Και στα (ατυχή) μπαράζ με Corfu…
«Όπως το είπες: οι απ’ έξω. Εμείς, όμως, που ζούσαμε την ομάδα εκ των έσω, ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε ν’ αντεπεξέλθουμε. Στο τέλος- τέλος, στα μπαράζ, είχαμε ξεμείνει, σχεδόν, από λύσεις. Οπότε η έκπληξη θα ήταν… εάν είχαμε καταφέρει να ανεβούμε!»
■ Φέτος, τι παραπάνω υπήρξε;
«Είχαμε, πλέον, μία βάση. Απ’ την άλλη, ωστόσο, υπήρχε σαφώς μεγαλύτερη πίεση, στη λογική ότι δε “σήκωνε” ό,τι άλλο, πέρα από την άνοδο. Ήταν, πολύ απλά, μονόδρομος. Κι επειδή τα περισσότερα παιδιά στερούνται εμπειρίας –και λόγω ηλικίας και λόγω του ότι δεν είχαν αντιμετωπίσει ξανά το “κάθε Κυριακή πρέπει να κερδίζω”-, ψυχολογικά πιεστήκαμε πολύ. Μας προέκυψαν, επιπλέον, και πολλά προβλήματα σοβαρών τραυματισμών. Ειδικά στην επίθεση. Κι αυτό θεωρώ ότι μας στέρησε μια καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή…».
■ Πλην αυτών, είδες κάποιον άλλο λόγο, στοιχείο που να σας «διαχώρισε» από τις δύο ομάδες, Κοντόκαλι και Περιβόλι, που τερμάτισαν πάνω από σας;
«Ήταν καθαρά θέμα εμπειρίας. Και οι δύο τους είχαν παίκτες με πείρα, παραστάσεις. Εμείς στηριχτήκαμε ξεκάθαρα στην πολλή δουλειά και το ταλέντο των νεαρών μας παικτών… Ναι μεν υπήρχε στο σάκο παραστάσεών μας περισσότερο “υλικό” από πέρσι, αλλά μιλάμε για μόνο μια χρονιά. Και φάνηκε στα κρίσιμα σημεία, όταν δεν μπορέσαμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω, αν και το είχαμε βγάλει σε άλλα ματς Κάπου, αυτό μας “κράτησε”…».
■ Οι δύο πρώτοι ξεχωρίζουν από νωρίς, όπως από νωρίς ήταν σαφές ότι θα είστε τρίτοι: μπαράζ με πλεονέκτημα. Όπως και πέρσι – που, όμως, η άνοδος δεν ήρθε. Ξύπνησαν καθόλου «φαντάσματα»;
«Κάποιες μνήμες ξύπνησαν, σίγουρα. Δεν ήταν μόνο τα περσινά, αλλά σε συνδυασμό και με το πριν – η πτώση στην Α’, που επίσης ήταν κάτι αναπάντεχο. Επιπλέον βάρος…».
■ Γενικά, απ’ την εικόνα, το ποδόσφαιρο που έπαιξε φέτος ο Αχιλλέας, είσαι ευχαριστημένος;
«Παίξαμε ωραίο ποδόσφαιρο. Και το πολύ ευχάριστο ήταν πως και στα ματς με Κοντόκαλι και το Περιβόλι, οι ίδιοι οι αντίπαλοι ήρθαν και το παραδέχτηκαν – μια σαφής ηθική ικανοποίηση για μας, πέρα απ’ τη στενή οπτική του αποτελέσματος. Ξέρεις, ο Αχιλλέας έχει κάτι πολύ σημαντικό: έναν καλό αριθμό νεαρών, πολύ ταλαντούχων παιδιών. Που παίρνοντας, σταδιακά, και περισσότερες “εικόνες”, θα δείξουνε ακόμη περισσότερα πράγματα…»
■ Ξεχωρίζουμε κάποια; Τα λέμε; Παίκτες που μπορούν, σε επίπεδο καριέρας, να ζητήσουν το κάτι παραπάνω…
«Σίγουρα, υπάρχουν. Με μεγάλες προοπτικές. Τώρα, να τους ξεχωρίσω… Χρησιμοποίησα όλους όσους είχα, οπότε θα ήταν άδικο να το κάνω. Από όλους πήραμε κάτι…»
■ Κάτι που δε σ’ άρεσε στην ομάδα φέτος; Αγωνιστικά ή μη…
«Με τα παιδιά είχαμε, γενικά, μια άψογη συνεργασία. Απλά, αν μπορούσα, όσο αυτό γίνεται εντός του ερασιτεχνικού πλαισίου που κινούμαστε όλοι, θα προσπαθούσα να αποβάλω τον ερασιτεχνισμό που έχει κάθε παίκτης. Κάποια βιώματα του παρελθόντος… Όσο γίνεται…».
■ Το φετινό επίπεδο του Πρωταθλήματος; Είτε «απόλυτα», είτε σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά…
«Όχι, δεν ήταν το ίδιο καλό. Πέρσι υπήρχαν περισσότερες ανταγωνιστικές ομάδες. Φέτος, τα πράγματα ήταν λίγο πιο ξεκάθαρα. Γι’ αυτό και οι τρεις πρώτοι ξεχώρισαν νωρίς…».
■ Κάτι που σε «τσάντισε», σε στενοχώρησε, σε εκνεύρισε; Το πρώτο που, εν πάση περιπτώσει, θα άλλαζες…
«Δύσκολη ερώτηση…Θεωρώ ότι κάποιες ομάδες, για να είναι καλύτερη η ποιότητα, το επίπεδο του Πρωταθλήματος, θα πρέπει να οριοθετούν τους στόχους τους, βάσει των πραγματικών τους δυνατοτήτων. Να ξέρουν μέχρι πού μπορούν να πάνε. Το γνώθι σ’ αυτόν…»
■ Δηλαδή, υπήρξαν φέτος ομάδες που ζήτησαν περισσότερο απ’ όσο… έφθαναν τα πόδια τους;
«Εμένα μ’ ενοχλεί ένα πράγμα: το να διατηρείς μια κατάσταση, απλά για να υπάρχει. Δε βρίσκω το λόγο…».
■ Μάλιστα… Και γιατί θεωρείς ότι συμβαίνει;
«Δεν μπορώ να το ξέρω… Ίσως –μια εκτίμηση κάνω- κάποιοι να σκέφτονται –καλοπροαίρετα θα πω- τον τοπικό χαρακτήρα που έχει μια ομάδα, το μέρος που εκπροσωπεί. Και γι’ αυτό συνεχίζουν. Για το ίδιο, όμως, το ποδόσφαιρο, το Πρωτάθλημα, δεν ξέρω κατά πόσο είναι θετικό ή αρνητικό…».
Η ΝΕΑ ΣΕΖΟΝ
«Και του χρόνου πρωταγωνιστές τα νέα παιδιά!»
● «Διάθεση παραμονής, σύντομα η συζήτηση με τη διοίκηση»
«Κίνηση εντυπωσιακού παρά ουσίας, το να θέτεις επαγγελματικούς όρους σε ερασιτεχνικό πλαίσιο»
■ Αυτή η φετινή ομάδα, ενόψει Α1, πόσο έτοιμη είναι;
«Ο βασικός κορμός, υπάρχει. Από εκεί και πέρα, η ομάδα έχει το καλό να στηρίζεται σε πολύ νεαρά παιδιά, που, όμως, έχουν πια μια διετία ζύμωσης, σε επίπεδο πρωταθλητισμού –μια πρώτη μαγιά εμπειρίας, στοιχείο που επαναφέρω συνεχώς στη συζήτηση. Ένας πολύ καλός συνδυασμός, που νομίζω ότι θα εξαργυρωθεί τη νέα περίοδο και μαζί με τη δυναμική που, ούτως ή άλλως, έχουν οι Νυμφές και την προοπτική επιπλέον ενίσχυσής τους, θα εμφανιστούν άκρως ανταγωνιστικές…»
■ Μίλησες για ενίσχυση. Κάτι πιο συγκεκριμένο;
«Σίγουρα, κάποια ενίσχυση χρειάζεται. Η κατηγορία είναι διαφορετική, το ίδιο και οι απαιτήσεις. Μιλάμε, όμως, για μια ενίσχυση σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια. Οι Νυμφές έχουν μια δυναμική σε θέμα παικτών μικρής ηλικίας και πάνω σ’ αυτή τη βάση θα “πατήσει” η ομάδα και την επόμενη σεζόν, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Άρα, απ’ αυτή την κεντρική φιλοσοφία, δεν θα παρεκκλίνει ο (μεταγραφικός) σχεδιασμός. Πρωταγωνιστές θα μείνουν τα παιδιά που είναι ήδη στην ομάδα. M’ εμένα ή χωρίς εμένα!».
■ Να τα… Αλήθεια, συζήτηση με τη διοίκηση έχετε κάνει;
«Όχι, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Μέχρι χθες γιορτάζαμε…».
■ Η πρόθεσή σου;
«Όταν κάπου είσαι ευχαριστημένος, δεν αλλάζεις κάτι. Από πλευράς μου, ασφαλώς η πρόθεσή μου είναι να παραμείνω. Πρώτα, όμως, πρέπει να γίνει η συζήτηση με τη διοίκηση. Πιστεύω, πολύ σύντομα…».
■ Επί προσωπικού… Πρώτα Θιναλιακός, μετά Αχιλλέας, αισίως 3,5 χρόνια προπονητικής, σε επίπεδο α’ ομάδας. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι σου;
«Είμαι στο ποδόσφαιρο απ’ το ’84. Είναι κάτι που μ’ αρέσει και γι’ αυτό το συνεχίζω. Οι στόχοι μου είναι κάπως… ρομαντικοί! Μ’ αρέσει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Όπως εγώ είμαι ερασιτέχνης προπονητής, έχω δίπλα μου ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές κι ερασιτέχνες παράγοντες. Κάνουμε, λοιπόν, απλά ένα πράγμα που μας αρέσει. Είναι λάθος και άδικο να προσπαθείς να βάλεις επαγγελματικούς όρους και κανόνες μέσα στο ερασιτεχνικό πλαίσιο. Εγώ θέλω να μείνω σ’ αυτό το πλαίσιο, απλά να υπάρχει η μέγιστη δυνατή συνέπεια. Αυτό είναι το σκεπτικό μου. Τόσο, όσο…»
■ Δεν είναι πάντα εύκολο αυτό το όριο…
«Θεωρούσα πάντα πολύ πιο δύσκολο το να δουλεύεις στο ερασιτεχνικό, παρά στο επαγγελματικό. Στο επαγγελματικό έχεις κανόνες. Συγκεκριμένους, ένα κι ένα κάνουν δύο. Όρια. Και είσαι υποχρεωμένος να κινηθείς εντός τους. Στο ερασιτεχνικό, πάλι… Έναν άνθρωπο, που έρχεται στο γήπεδο και σου προσφέρει την υγεία του, το χρόνο του, τη διάθεσή του να προσφέρει σ’ εμένα, στο χωριό του, στην ομάδα του, πώς μπορείς να τον πιέσεις παραπάνω απ’ όσο πρέπει;»
■ Συμβαίνει, πάντως…
«Ναι… Είναι ελάχιστες όμως οι περιπτώσεις –δεν λέω ότι δεν υπάρχουν- που η πολλή πίεση είχε θετικά αποτελέσματα. Τουλάχιστον, έτσι το εκλάμβανα εγώ, απ’ όταν ήμουν ποδοσφαιριστής. Μου έμοιαζε περισσότερο με κίνηση εντυπωσιασμού απ’ την πλευρά του προπονητή ή της διοίκησης, παρά λύση ουσίας.»
«Ευχαριστώ…»
«Θέλω να ευχαριστήσω, πέρα απ’ τη διοίκηση που με στήριξε και με βοήθησε στη δουλειά μου αυτά τα δύο χρόνια και, φυσικά, τα παιδιά, τον γυμναστή της ομάδας, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Είχα τεράστια βοήθεια, φανταστικό έργο. Γιατί, αυτό που καταφέραμε είναι ένα μικρό, μόνο, κομμάτι δικό του. Ένα μεγάλο κομμάτι είναι δικό του, ένα επίσης μεγάλο της διοίκησης και, το μεγαλύτερο, των παικτών. Επίσης, ένα μεγάλο “ευχαριστώ” οφείλω στον Αντώνη το Δημητρά, ένα φίλο και μέλος της ομάδας, που με βοήθησε πολύ ιδιαίτερα στην αρχή της σεζόν (δεν το ξέρουν πολύ, αλλά ξέρει αυτός… και φθάνει…). Και, ασφαλώς, στον γιατρό μας, τον Κώστα τον Κοντοστάνο, που ήταν πάντα δίπλα μας, έναν άριστο επιστήμονα και άνθρωπο, με το δικό του σημαντικό μετρικό σ’ όσα καταφέραμε…».