Με γκολάρα του Τουράμ και τον Κουτζαβασίλη να κάνει την απόκρουση της… χρονιάς, η Κέρκυρα, αφού βοηθήθηκε από την τύχη, βοήθησε (στο β’) και η ίδια τον εαυτό της, παίρνοντας νέο μεγάλο αποτέλεσμα (1-1).
Photos: Stamatis Katapodis
Τον «κοιτάει», γράφανε, ο Ολυμπιακός. Και η ΑΕΚ. Στο Φάληρο δεν του «’κατσε». Ήθελε, λοιπόν (δεν μπορεί παρά να ήθελε) να σκοράρει ετούτη τη φορά. Να δείξει. Ν’ «αναγκάσει». Όπως το ‘θελε (δεν μπορεί παρά να το ‘θελε) και γι’ αυτό: για «τα αδέλφια του», στην Σαπεκοένσε, που χάθηκαν ψηλά. Άδοξα και πρώιμα…
Κάπως έτσι, για τον Ροτζέριο Τουράμ, ο χρόνος σ’ εκείνη του φάση του 74’ σταμάτησε. Πάγωσε. Τούτη τη φορά, σκέφτηκε (δεν μπορεί παρά να σκέφτηκε) δεν γινόταν να σπαταλήσει (την) ευκαιρία. Το ‘βλεπε, φαινόταν, ότι δε θα ‘χε και πολλές. Ελάχιστες. Υπήρξε (λυτρωτικά) συνεπής…
Η σέντρα του (εξαιρετικού, εκ νέου) Σπίνουλα από δεξιά, σοφή. Σωστή. Στο πέναλτι. Το τελείωμα, το ίδιο. Σεντερφορίσιο. Με τη μία επαφή, γωνία, χαμηλά. Στο άπιαστο. Τα επόμενα δευτερόλεπτα, τον… έχασαν! «Τρελαμένος», λυτρωμένος, σ’ έναν «παλαβό», ατομικό γύρο θριάμβου στα φθαρμένα κουλουάρ του ΕΑΚΚ. Έμοιαζε «αλλού». Ήταν «αλλού»…
Ήταν η στιγμή του 1-1. Του σπουδαίου 1-1 για την Κέρκυρα. Δεύτερο «καπάκι» ματς, κόντρα σε «μεγάλο», μετά το μίνι έπος του Φαλήρου, αλώβητοι οι Φαίακες! Το πίστευαν, το έκαναν. Ας είν’ καλά η γκολάρα του Ροτζέριο. Και η καταπληκτική εμφάνιση του Κουτζαβασίλη.
Ήταν ήδη, ως τα τότε, ένας απ’ τους κύριους λόγους, που η Κέρκυρα παρέμενε «ζωντανή». Κατεγράφη κι ως ένας απ’ τους πιο θεμελιώδεις, για το γεγονός ότι ουδέποτε έγινε το 1-2. Highlight, η συγκλονιστική του επέμβαση, στη «βομβίδα» του Σιμόες στο 78’: με το… ανάποδο χέρι, ενώ έδειχνε να έχει πάρει φορά προς την αντίθετη πλευρά! Jesus… Σαν να «’σπασε», εναέρια, τη μέση του!
Ήταν η δεύτερη σπουδαία ευκαιρία της ΑΕΚ στο β’ μέρος, μετά το πλασέ- άουτ του Γιόχανσον (με «πιάτο» την εστία) στο 70’. Αν εκεί, γινόταν το 0-2, δύσκολα θα άλλαζε η ρότα… Όπως κι αν η ΑΕΚ είχε αξιοποιήσει πιο αποτελεσματικά το σαφώς καλύτερό της α’ μέρος, πλην του γκολ- προβάδισμα του Λαμπρόπουλου («σβηστό», πάντως, κεφαλιά από κόρνερ, στο 14’). Με top, τη φάση του 28’. Την άλλη μεγάλη στιγμή του «Κούτζα»: Αραβίδης, υπερ- δύσκολη απόκρουση, δοκάρι, και στην εξέλιξη, νέο stopστο τελείωμα του Μάνταλου. Aλλά και τ’ άλλο, το βολέ του Μάνταλου στο 39’…
Τίμιοι να είμαστε. Το ματς της «πήγε» της Κέρκυρας. Φρόντισε, όμως, και η ίδια να μη μείνει σε αυτό. Αλλά και βοηθήσει και η ίδια εαυτόν. Η είσοδος, με την έναρξη του ημιχρόνου, των Γκόμες- Γεωργίου (αντί των Κόντου- Επστάιν) βοήθησε, σαφώς. Αύξησε ενέργεια, έκανε την ομάδα πιο aggressive, «σήκωσε» την πίεση πιο ψηλά (σε μια μετατροπή του 4-2-3-1 σε 4-3-3), κρατήθηκε περισσότερο η μπάλα, «ανάγκασε» την Ένωση σε πιο συντηρητικό ρόλο. Κι όταν, στο τελευταίο 25λεπτο, ο Γρηγορίου είδε ότι η πρωτοβουλία, η υπεροχή, δεν είχε αποδώσει, ποντάροντας, ίσως, και στην (φαινόταν) αυξανόμενο έλλειμμα κουράγιων της ΑΕΚ, πήρε τα ρίσκα του: τρεις πίσω, και πλαισίωση του Τουράμ με… Γεωργίου. «Βγήκε». Στην πρώτη, επί της ουσίας, πραγματική ευκαιρία που «έβγαλε» η Κέρκυρα. Ώρα ήταν, όμως, μια φορά να της λάχει τούτο και υπέρ της. Ούτε του… Πλατανιά, ούτε της… Λιβαδειάς, ούτε του… ΠΑΣ! Θεός…
Τον αγώνα «σφύριξε» ο Αθηναίος, Καλογερόπουλος (Ακρίβος, Απτόσογλου). «Κιτρίνισε» τους Γκόμες, Σπίνουλα- Αλμέιδα, Κολοβέτσιο.
ΚΕΡΚΥΡΑ (Μιχ. Γρηγορίου): Κουτζαβασίλης, Βενέτης, Σπίνουλας, Ντουαλά (90’ Ντιμιτρόφσκι), Κόντος (46’ Γκόμες), Σιόντης, Ιωάννου, Επστάιν (46’ Γεωργίου), Ζαραδούκας, Τουράμ, Νίκιτς.
ΑΕΚ (Ζ. Μοράις): Μπάρκας, Γκάλο, Ντίντακ, Κολοβέτσιος, Λαμπρόπουλος, Γιόχανσον, Σιμόες, Γαλανόπουλος, Αλμέιδα (87’ Πέκχαρτ), Μάνταλος, Αραβίδης (63’ Ροντρίγκες).