Το παθητικό της β’ μέρος, το μη προβάδισμα στο α’, το «τσαφ» του Νίκιτς και η μεγάλη ευκαιρία στο 94’, έπαψαν (1-0) το αήττητο σερί, στη Νέα Σμύρνη.
Photos: Stamatis Katapodis
Το ματς, σχεδόν στην εκπνοή. Το 1-0 για τον Πανιώνιο, χάρις στο (εξαιρετικό)\ γκολ του Τασουλή στο 64’, μοιάζει να «δαγκώνει», πια, κατάσαρκα το αήττητο σερί της Κέρκυρας και σε μια απ’ τις -κλασικές, σε τέτοιες περιπτώσεις- φάσεις, που η πιο ελεγκάν ρητορική αποκαλεί «απέλπιδα προσπάθεια» και η πιο λαϊκή «του σκοτωμού», ένα κόρνερ φέρνει την μπάλα περιοχή. Εκεί, που βρίσκεται ήδη (και) ο Κουτζαβασίλης…
Η εκτέλεση, καλή. Πολύ καλή. Το ίδιο και η… κίνηση του Φώτη. Βγαίνει από τα μαρκαρίσματα… Πηγαίνει προς την μπάλα… Μοιάζει –κοίτα να δεις- έτοιμος να βρει την μπάλα… Κι αν τη βρει, μιλάμε για τελείωμα εξ επαφής!
Το ενστικτώδες «μωρέ, λες, να του δούμε κι αυτό;» που πρόλαβαν να σκεφτούν σε κάτι τίμια microseconds όσοι πήρανε χαμπάρι, θα «κοβόταν» άδοξα απ’ τον… Ντουαλά! Έχοντας δει, γαρ, και ο ίδιος το κενό, έκανε κι αυτός την κίνηση. Όχι άσχημα. Αλλά η μπάλα, φαινόταν, ήταν πιο «στρωμένη» για τον «Κούτζα», που όρμαγε σαν τρέιλερ.
Δεν τον είδε; Δεν τον άκουσε; Μίλησε, απλά, το ένστικτο; Αδιάφορο… Σημασία έχει ότι η μπάλα, απ’ το κεφάλι του Αφρικανού, πέρασε (λίγο, πολύ λίγο) πάνω απ’ τα δοκάρια! Κι, αμέσως, λήξις. Με τον Κουτζαβασίλη, παραδίπλα, να τραβάει «τρελαμένος» τα μαλλιά του. «Άστη… Άστη…»
Λίγο πριν, είχαν προηγηθεί δυο καλές τελικές του Γεωργακόπουλου. Δεν είναι λάθος. Η είσοδος του Κώστα, μαζί με το έμπα του Ζορμπά και τη στροφή σ’ ένα «όλα για όλα» σύστημα στα τελευταία 10’-15’, «γέμισε» περισσότερο τα πανιώνια καρέ (έστω, με τα όποια ρίσκα του, αποτυπωμένα στην ευκαιρία του Μπεν, στο 87’, να τελειώσει τη δουλειά μία και καλή).
Το κακό για την Κέρκυρα ήταν πως είχε προηγηθεί εκείνο το κακό της πρώτο 25λεπτο στο β’. Παθητική εικόνα, παντελής έλλειψη πίεσης μπροστά, παροχή μέτρων και δυνατότητας στον Πανιώνιο (που «καιγόταν») να φέρει μπάλα περιοχή, να πιέσει, ν’ απειλήσει (βλ. ευκαιρία Κόρμπου, 51’).
Το «τσαφ» του Νίκιτς στην μοιραία, όπως αποδείχτηκε, φάση του 64’ (πλην του εξαιρετικού τελειώματος του Τασουλή), έβαλε («φθηνά», ok) απλά τη φωτιά σ’ ένα φιτίλι, που, ωστόσο, προϋπήρχε.
Οι δυο μεγάλες χαμένες ευκαιρίες του διλέπτου, 18’-19’ (πλην αυτών στο 90’+) μεταφράζοντας ως άλλη μια αιτία του… κακού. Το… τρελό γκάζι του Τουράμ (ειδικά αυτή) και (δευτερευόντως) η… απίθανη καραμπόλα με τον Γιαννιώτη να σώζει ενστικτωδώς.
Αν εκεί, η Κέρκυρα, έπαιρνε προβάδισμα, πολλά θα ‘ταν αλλιώς. Φαινόταν, γαρ, η πίεση που «έπαιζε» στον Πανιώνιο (τακτικές οι αμυντικές του αρρυθμίες), όπως φαινόταν και η αρκούντως ικανοποιητική, τακτικά, διαχείριση της ιστορίας απ’ την Κέρκυρα. Το ήλεγχε. Αλλά σ’ ένα, κλασικό, «ματς του γκολ», αρκεί η μία φάση. Όπως κι αν έρθει. Είτε από «τσαφ» (του Νίκιτς), που μπήκε, είτε από… προώθηση τερματοφύλακα (που δεν «έκατσε»)…
Τον αγώνα «σφύριξε» ο Ηπειρώτης, Αλ. Κατσικογιάννης (Κοντιζάς, Μπουξμπάουμ). «Κιτρίνισε» τους Φούντα, Σοτζάεϊ, Ανσαριφάρντ- Κόντο.
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ (Βλ. Μιλόγεβιτς):Γιαννιώτης, Βλάχος, Ρισβάνης (79′ Γκιοατά), Οικονόμου, Τασουλής, Σιώπης, Κόρμπος, Μπεν, Μασούντ, Φούντας (72′ Μασούρας), Ανσαριφάρντ (90’+1′ Ενγκόνγκ)
ΚΕΡΚΥΡΑ (Μ. Γρηγορίου): Κουτζαβασίλης, Σπίνουλας, Βενέτης, Ιωάννου, Ζαραδούκας, Σιόντης, Νίκιτς (69′ Ζορμπάς), Γεωργίου (82′ Γεωργακόπουλος), Ντουάλα, Κόντος (73′ Γκόμες), Τουράμ
